Dziecko w wieku szkolnym a przeprowadzka do Hiszpanii 2/2.

Z moich rozważań wynika, że dzieci i młodzież a ich łatwość adaptacji do szkoły hiszpańskiej można podzielić na 4 grupy wiekowe. Od razu też nadmienię, że zabieram się do analizy tematu zupełnie teoretycznie, na podstawie obserwacji oraz nauczania dzieci i młodzieży, które w takiej sytuacji się znalazły, oraz na podstawie rozmów z ich rodzicami. Obserwację opieram na przypadkach dzieci zapisanych głównie do szkół publicznych.

Te wyżej wspomniane 4 grupy wiekowe to:

1) dzieci małe, mniej więcej do 6 roku życia. Nie mają problemów z przystosowaniem się do hiszpańskiej szkoły. Nauka opiera się na zabawie, dzieci łatwo wchodzą w interakcje, tworzą się przyjaźnie szkolne i podwórkowe. To łatwy i wdzięczny wiek do emigracji, jednak rodzice muszą być świadomi tego, że pierwszym językiem ich dziecka może stać się nie polski a hiszpański (lub język lokalny).

2) dzieci starsze, od 7 do 11 roku życia. Nadal jest to dobry wiek na przenoszenie dzieci. Nauki jest już trochę więcej, na początku dzieci czują pewien szok kulturowy, ale adaptacja jest raczej szybka. Jest to już również ten wiek gdy niektóre placówki (prywatne) mogą odmówić przyjęcia dziecka ze względu na zbyt niski poziom języka (np. angielskiego w szkołach dwujęzycznych).

3) młodzież młodsza, od 12 do 15 roku życia. Nie jest to łatwy czas w życiu młodego człowieka. Presja grupy rówieśniczej jest bardzo silna, nastolatki w tym wieku bywają naprawdę złośliwe i okrutne. Przybyszowi może być ciężko odnaleźć się w grupie gdzie są już ustalone przyjaźnie i animozje, łatwo stać się pośmiewiskiem lub kozłem ofiarnym z powodu nieznajomości języka, innego wyglądu, "zabawnego" nazwiska. Z drugiej strony to jest ostatni moment na przeprowadzkę, który daje odpowiedni zapas czas na nauczenie i doszlifowanie języka a zarazem przygotowanie się do egzaminów maturalnych*.

4) młodzież starsza, od 16 do 19 roku życia. W mojej opinii to nie jest czas na przenoszenie młodzieży do innego kraju. Te 3 lata to rzetelna nauka do egzaminów, skupiona na konkretnych przedmiotach. Nie ma taryfy ulgowej ze względu na brak znajomości języka, na tym poziomie istnieją też duże różnice programowe między Polską a Hiszpanią. 

Wg mnie bardzo ważną sprawą przed podjęciem decyzji o emigracji z dziećmi jest głęboka analiza charakteru i sposobu zachowania dziecka. Warto się zastanowić czy dziecko jest otwarte, towarzyskie, czy łatwo nawiązuje znajomości, czy jest śmiałe, wygadane, lubiane. To cechy, które pozwalają mniemać, że nawet w obcym kraju będzie mu łatwiej. Natomiast dziecku nieśmiałemu, cichemu, zamkniętemu w sobie, z trudnościami w nauce, itp. będzie wielokrotnie ciężej dostosować się do nowego miasta, kraju, języka, rzeczywistości, norm kulturowych i społecznych, godzin funkcjonowania, posiłków itd.

Jestem również zdania, że z dziećmi (zwłaszcza starszymi) warto rozmawiać. Często mają swoje zdanie na temat przeprowadzki, którego warto wysłuchać. Może się okazać, że lepiej wyjazd przełożyć o kilka lat lub pozwolić dziecku ukończyć szkołę w Polsce pod okiem kogoś bliskiego z rodziny (dziadków, wujostwa).

Trzeba też pamiętać, że każde dziecko jest inne, może inaczej reagować. Jedno pójdzie do szkoły i po tygodniu będzie mieć kumpli od serca a inne nigdy się nie zaadaptuje. Każdy przypadek również jest inny, czym innym jest emigracja wymuszona (chociażby czynnikami ekonomicznymi) a czym innym dobrowolna (pragnienie słońca i ciepła). Czasami po prostu nie ma wyjścia i wyjechać trzeba. 

* system edukacji w Hiszpanii różni się od polskiego i nazwanie hiszpańskich egzaminów końcowych maturą jest zupełnie umowne, ale opis powinien być zrozumiały dla czytelników, a o to przecież chodzi.

Tutaj link to poprzedniego wpisu o przeprowadzce do Hiszpanii z dziećmi w wieku szkolnym. 
http://hiszpaniaconsulting.blogspot.com.es/2015/09/dziecko-w-wieku-szkolnym-przeprowadzka.html
Zapraszam do wymiany doświadczeń i dyskusji.