Dziecko w wieku szkolnym a przeprowadzka do Hiszpanii 1/2.

Wrzesień się zaczyna więc o szkole będzie. Inspiracją do tego wpisu jest e-mail, który otrzymałam niedawno od jednej z czytelniczek. Pozwolę sobie tutaj wkleić jego fragmenty: "wraz z mężem planujemy osiedlić się w Hiszpanii, a dokładnie w Barcelonie. O pracę i pomoc przy załatwianiu spraw papierkowych się nie martwię, bo mamy tam znajomych oraz rodzinę, którzy nam pomogą. Natomiast nikt z nich nie posiada dzieci a my mamy ich dwoje i to w wieku gimnazjalnym tj I i II klasa. Starszy  syn uczy się przeciętnie, na 3 i 4, za to córka uczy się na 5 i 6, jest laureatką wielu konkursów polonistycznych, matematycznych i plastycznych, osiąga najwyższe wyniki w szkole podstawowej a test napisała na 92%. Stąd moja obawa o nią, czy aby na pewno taki wyjazd jest dobry dla niej, czy nie zmarnuje jej szansy na lepsze wykształcenie w Polsce i czy zdąży nauczyć się j. hiszpańskiego by pisać tam maturę gdybyśmy się jednak przeprowadzili. Jest to dla mnie bardzo ważne a w internecie nie znalazłam odpowiedzi na moje pytanie."

Pani, która do mnie napisała nie zdawała sobie sprawy, że przed jej dziećmi stoi podwójnie trudne zadanie. Zamierza je przenieść do jednej ze wspólnot autonomicznych dwujęzycznych, co oznacza, że dzieci muszą się nauczyć nie tylko hiszpańskiego, ale i języka lokalnego (w tym przypadku katalońskiego). Dotyczy to Katalonii i Wspólnoty Autonomicznej Walencji oraz Kraju Basków (j. baskijski czyli euskera) i Galicji (j. galicyjski). Jeśli zdajemy sobie sprawę jak trudna jest nauka poszczególnych przedmiotów w języku obcym to możemy sobie wyobrazić jakim szaleństwem są dwa całkowicie nieznane języki naraz. Oczywiście trzeba oddać sprawiedliwość hiszpańskiemu systemowi edukacji w kwestii wsparcia przystosowania się uczniów nie władających językiem hiszpańskim do szkoły i języka. Organizowane są dodatkowe zajęcia językowe, uczniowie mają też wsparcie psychologa szkolnego jeśli go potrzebują. Wobec dzieci młodszych stosuje się też często "taryfę ulgową" i przez pierwszy rok nauki nauczyciele pozwalają im skupić się głównie na nauce języka, nie zaś na przygotowaniu zagadnień z poszczególnych przedmiotów szkolnych. Organizowane są też regularne spotkania pracowników szkoły z rodzicami dziecka, na których omawiane są postępy i problemy, z którymi uczeń się boryka.

Pomimo wydatnego wsparcia niektóre przenosiny kończą się katastrofą edukacyjną dla młodego człowieka. Największy odsetek przypadków obserwuję wśród młodzieży "gimnazjalnej". To bardzo trudny wiek na przenosiny, młodzież często maskuje swoją niepewność i kompleksy zwiększoną hałaśliwością, złośliwością i ostrą krytyką "innego". A innym może być dziecko niemówiące lub słabo mówiące po hiszpańsku, dziecko grube lub chude, niskie lub wysokie, czarnoskóre lub białoskóre, o egzotycznym nazwisku, "dziwnej" wymowie, biedniejsze, gorzej ubrane, itd. Każdy powód jest dobry.

W jaki sposób możemy zminimalizować szok kulturowy? Przede wszystkim oferując dziecku szansę nauczenia się języka przed wyjazdem. Im więcej będzie umiało, tym łatwiej będzie mu nawiązać pierwsze kontakty, które będą mu ułatwiały wrastanie w rzeczywistość. Warto dziecko oswajać z kulturą, czytać o zwyczajach i ciekawostkach w Hiszpanii lub regionach. Wreszcie, jeśli istnieje taka możliwość, warto dzieci wysłać na wakacyjny kurs językowy połączony z wypoczynkiem oraz zwiedzić z nimi miasto / region / kawał Hiszpanii. Chodzić po barach, siadywać na ławeczkach i obserwować ludzi, ich stroje, zachowanie, zwyczaje. Mimetyzm jest podstawą przetrwania, a o to na początku chodzi.

Nie ma się też co przejmować "zawaleniem" roku. Bardzo często w pierwszym roku po przenosinach dzieci nie są w stanie opanować języka i całego materiału. Powtórzenie roku w Hiszpanii nie stygmatyzuje, bardzo wielu Hiszpanów ma za sobą repety i nikogo to nie dziwi ani nie gorszy. Dziecko musi się przystosować we własnym tempie i wywieranie na niego nacisku może bardzo go zestresować i odnieść skutek przeciwny od zamierzonego.

Z drugiej jednak strony warto dziecku pomóc. Jeśli wyraża chęć warto pomyśleć o prywatnym korepetytorze. Może to być Polak, ale niekoniecznie. Ważne by dziecko dobrze i swobodnie się czuło w obecności korepetytora a nauka odbywała się w miłej atmosferze. Czasem więcej warta jest partyjka warcab czy makao w języku hiszpańskim niż odmiana przez przypadki czasowników nieregularnych. 

Ciąg dalszy rozważań już w czwartek rano! Zapraszam do dyskusji i dzielenia się własnymi doświadczeniami.