Od czasu do czasu otrzymuję od czytelników e-maile z pytaniami o zawód tłumacza przysięgłego, moją drogę do niego i jak przygotować się do egzaminu. Padają pytania o kursy przygotowujące do egzaminu na tłumacza przysięgłego i o praktyki przygotowujące do egzaminu na tłumacza przysięgłego. Klienci bywają też zaskoczeni wyglądem tłumaczenia poświadczonego, które rzadko kiedy wizualnie przypomina oryginał.
Na początek kilka słów o samym zawodzie. Tłumacz przysięgły to osoba, która uzyskała odpowiednie kwalifikacje (najczęściej poprzez zdanie egzaminów organizowanych przez ministerstwo) i została zaprzysiężona. Egzaminy na tłumacza przysięgłego w Polsce zdaje się w Ministerstwie Sprawiedliwości, w Hiszpanii w Ministerio de Asuntos Exteriores y de Cooperación (MSZ). Nadanie uprawnień wiąże się z nadaniem numeru tłumacza przysięgłego oraz wyrobieniem pieczęci. W Polsce pieczęć bije Mennica Polska, w Hiszpanii tłumacz sam sobie zamawia pieczątkę w dowolnej firmie, która się tym zajmuje. Polska pieczęć jest okrągła, duża i ciężka, wymaga poduszeczki z tuszem, przypomina te dawne pieczęcie, których używały panie na poczcie. Pieczęć hiszpańska może być dowolnej wielkości (ustawa nie narzuca wymiarów), musi być prostokątna. I jest zdecydowanie przyjemniejsza w użyciu, bo tusz nie brudzi rąk. Ani w Polsce ani w Hiszpanii ustawa nie narzuca koloru tuszu pieczęci ani koloru długopisu, którym złoży się podpis na dokumencie. W praktyce jednak zaleca się unikać koloru czarnego, by łatwiej odróżnić oryginał od kopii.
Tłumaczenia sporządzone przez tłumacza przysięgłego nazywają się tłumaczeniami poświadczonymi lub uwierzytelnionymi. Potoczna nazwa "tłumaczenie przysięgłe" jest błędna. Tłumaczenie poświadczone różni się od tłumaczenia zwykłego między innymi wyglądem. Tłumacz przysięgły ma obowiązek opisać każdy element tekstu, jak na przykład kształt i treść pieczęci, opisać adnotacje odręczne, skreślenia, rysunki, niewypełnione rubryki i wszelkie inne informacje pojawiające się w tekście. Dlatego też tłumaczenie jest najczęściej dłuższe od tekstu źródłowego i rzadko udaje się zachować układ graficzny oryginału. Każda strona tłumaczenia powinna być podpisana i powinien na niej widnieć odcisk pieczęci. Kartki powinny być ze sobą zszyte w sposób stały, co okazuje się niemałym wyzwaniem przy długich dokumentach. Tłumacze różnie sobie z tym radzą, w ruch nieraz idą szczypce kaletnicze do zaciskania nitów albo dziurkacz i sznurek.
Ważne jest również to, że tłumacz nie może ingerować w treść dokumentu. Jeśli mój hiszpański dokument wystawiony jest na nazwisko Slesinska, to nie mogę z siebie zrobić w wersji polskiej Ślesińskiej. Co najwyżej mogę w przypisach tłumacza zasugerować wersję z polskimi znakami. Tak samo tłumacz nie powinien tłumaczyć stopni i tytułów naukowych. Uzyskany tytuł powinno zostawić się w oryginale, z ewentualnym dopiskiem wyjaśniającym w komentarzu tłumacza.
Tłumacz nie może dowolnie interpretować tekstu. Ingerencja w tekst jest dozwolona tylko na tyle by brzmiał on jak napisany przez natywnego użytkownika języka, nie wolno jednak szukać ekwiwalentów na siłę. Często sęk właśnie w różnicach między danymi krajami i trzeba je podkreślić.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz