Despido (zwolnienie z pracy), cz. 1.

W momencie otrzymania informacji o zwolnieniu z pracy większość osób pierwszą rzeczą jaką robi, jest gorączkowe poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: czy przysługuje mi "paro", w jakiej wysokości i przez jaki okres czasu? Bez wątpienia utrata miejsca pracy jest sytuacją stresującą, zwłaszcza dla imigranta, który w obcym kraju nie może liczyć na pomoc rodziny. Oczywistym więc jest, że w takim przypadku zależy nam na bezzwłocznym "uregulowaniu" papierów z byłym szefem (nie zapomnijmy poprosić o Certificado de Empresa!) i jak najszybszym zarejestrowaniu się po zasiłek dla bezrobotnych.

Zanim jednak w papierkowym wirze podpiszemy wszystko, co nam szef podsunie do podpisania, warto przeanalizować przyczyny naszego zwolnienia i czy zostały dopełnione wszystkie procedury z nim związane.  Może bowiem okazać się, że nasza sytuacja, jakkolwiek dramatyczna, pozwala podjąć kroki, które pozwolą nam na uzyskanie dodatkowego zastrzyku gotówki. 

Znajomość specyfiki hiszpańskich zwolnień jest wiedzą niezwykle istotną (Ba! Dla Hiszpanów wręcz niezbędną!). Na Półwyspie Iberyjskim pozywanie pracodawcy na drogę sądową za niedopełnienie formalności związanych ze zwolnieniem pracownika nie jest tematem tabu. Wręcz przeciwnie, Hiszpanie są bardzo świadomi swoich praw, i jeśli chodzi o kwestie finansowe, podejmują walkę o każde należne im euro i nie ma tu znaczenia, czy z pracodawcą łączyły ich dobre czy też złe stosunki, a nierzadko również więzy rodzinne. W momencie rozwiązania umowy o pracę, każdy patrzy na siebie i swoją kieszeń, nie ma miejsca na sentymenty. Skąd takie nastawienie? Otóż w ogromnej większości przypadków walka o nasze prawa, po prostu się opłaca. Ale zacznijmy od początku...

W Hiszpanii istnieją 3 rodzaje zwolnienia: disciplinario, por causas objetivas i colectivo.

Już za tydzień omówimy zwolnienie dyscyplinarne.

--

Anna Makowicz

gestoria@ramonsantafe.es